جعبه ی طلایی

روزی مادری دخترک پنچ ساله اش را بابت از بین بردن کاغذ کادویی طلایی رنگ تنبیه کرد،چون وضعیت مالی خوبی نداشتندو او وقتی دید که فرزندش از ان تکه کاغذ برای کادوپیچ کردن جعبه ای استفاده کرده بیشتر عصبانی شد.اما دخترک چند روز بعد جعبه ی کادو را به مادرش داد و گفت))مامان این مال توست)). مادر که از رفتار خشمگینانه ی خود شرمنده شده بود دخترش را در اغوش کشید اما وقتی در جعبه را باز کرد و چیزی داخل ان پیدا نکرد دوباره عصبانی شد و سر دخترش داد کشید و گفت: ((هنوز نمیدونی وقتی کادویی به فردی میدهی باید داخل جعبه چیزی باشد؟ منظورت از دادن این جعبه ی خالی به من چیست؟)) دخترک که پهنای صورتش اشک می ریخت، هق هق کنان گفت: ((ولی مامان این جعبه خالی نیست! من ان را از بوسه های خود پر کرده ام.))

مادرکه حسابی جا خورده و شرمنده شده بود روی زمین زانو زد دخترش را به اغوش کشید و بابت عصبانیتش از او عذرخواهی کرد. مدتی بعد دخترک در اثر سانحه ای جان خود را از دست دادو مادر سوگوار ان جعبه را تا اخر عمرش در کنار تختش قرار داد. هرگاه احساس خشم و ناامیدی می کرد یا با مشکلاتی مواجه میشد، در جعبه را باز میکرد وبا یاداوری عشق فرزند از دست رفته اش بوسه ای خیالی از داخل جعبه بیرون میکشید و ارام میگرفت  .

پی نوشت: ما انسانها نیز درزندگی واقعی جعبه ای با کاغذ کادویی طلایی رنگ داده شده که پر است از عشق بی قید و شرط و بی پایان خانواده مان، فرزندانمان،دوستانمان و خداوند معتال.